این فیلم ایرانی غوغا کرده! +جزئیات
اقتصاد ایرانی: فیلم سینمایی «گوزن‌های اتوبان» به کارگردانی ابوالفضل صفاری، روایتی جذاب از چالش‌های زندگی در دنیای مجازی و شبکه‌های اجتماعی است که با نگاهی انتقادی، جنبه‌های پنهان این جهان پرزرق و برق را به تصویر می‌کشد.
فیلم سینمایی گوزن‌های اتوبان نخستین بار در چهل و سومین جشنواره فیلم فجر به نمایش درآمد و اکنون اکران عمومی آن در سینماهای کشور آغاز شده است.
این اثر به کارگردانی ابوالفضل صفاری داستان زندگی افرادی را نشان می‌دهد که در دنیای شبکه‌های مجازی گرفتار شده‌اند. فیلم با یک ایده جذاب و نو شروع می‌شود، اما در پایان به اثری کسل‌کننده تبدیل می‌شود.
در این داستان، مردی به نام عباس که شغلش پیک موتوری است، اتفاقاً درگیر تعقیب یک بلاگر می‌شود. بلاگر تصور می‌کند عباس قصد خفت‌گیری دارد. در این حین، بلاگر مشغول گفت‌وگویی زنده با دنبال‌کننده‌هایش بود که ناگهان اتفاقی غیرمنتظره رخ می‌دهد، ویدئوی این حادثه بلافاصله در شبکه‌های مجازی پخش می‌شود.
ایده‌ای جذاب که به تکرار و خمودگی پایان یافت
در این فیلم، اتوبان نه تنها به عنوان یک مکان، بلکه به شکلی نمادین به نمایش درآمده است؛ جایی که تصمیم‌ها بدون برنامه و ناگهانی گرفته می‌شوند و آدم‌ها در مرز میان پیدایی و گمشدگی سرگردان هستند. گوزن‌ها نیز نمادی از انسان‌های بی‌پناه و قربانی در دنیای دیجیتال هستند.
الناز شاکردوست در این فیلم به‌گونه‌ای هنرنمایی می‌کند که مخاطب به خوبی با شخصیت او ارتباط برقرار می‌کند و پیچیدگی‌های پنهان انسان‌ها را به تصویر می‌کشد. همچنین، نوید پورفرج نقش فردی را بازی می‌کند که یک شبه به پدیده‌ای در فضای مجازی تبدیل شده است. اما بهترین بازیگر این فیلم را می‌توان صدف اسپهبدی دانست؛ بازی او به گونه‌ای است که ترکیبی از جاه‌طلبی و سرگشتگی شخصیت‌های معروف فضای مجازی را به نمایش می‌گذارد.
نمایشی از بحران‌های نسل جدید
فیلم «گوزن‌های اتوبان» توانسته به خوبی مشکلات نسل جدید در دنیای دیجیتال را به تصویر بکشد، اما صرفاً به نمایش این بحران‌ها بسنده کرده و هیچ راه‌حلی ارائه نمی‌دهد. داستان فیلم در یک چرخه روایت تکراری گیر افتاده و همین امر سبب می‌شود مخاطب به مرور دچار خستگی و کسالت شود.
در نهایت، این فیلم ذهن مخاطب را با این پرسش مواجه می‌کند که آیا راهی برای رهایی از این چرخه بی‌انتها وجود دارد؟ «گوزن‌های اتوبان» در مجموع فیلمی است که با داشتن ایده‌ای طلایی، در اجرای خود ضعف داشته و به هدر رفته است.
