پایان امید خانه‌دار شدن با سرمایه ۱۵۰ میلیونی!

در سال ۱۴۰۰ و با آغاز پروژه‌های نهضت ملی مسکن، تصور می‌شد بتوان با پرداخت ۸ قسط ۴۰ میلیون تومانی، مجموعاً ۳۲۰ میلیون تومان، صاحبخانه شد. حتی رستم قاسمی، وزیر وقت راه و شهرسازی، وعده داده بود که شهروندان تهرانی می‌توانند با آورده ۱۵۰ میلیون تومانی صاحب خانه در پایتخت شوند.

وعده‌های اولیه جوامع مسکنی

او در دی‌ماه همان سال بیان کرد که طبق قانون جهش تولید مسکن، ۲۰ درصد از کل تسهیلات بانکی باید به حوزه مسکن اختصاص یابد و بانک‌ها در صورت عدم همکاری جریمه‌های سنگین در انتظار خواهند داشت. بانک مرکزی نیز این موضوع را به بانک‌ها ابلاغ کرده و سهم هر بانک مشخص شده است.

وزیر پیشین تأکید کرده بود: نگران تأمین تسهیلات نیستیم چون بانک‌ها ملزم به این کار هستند. سود وام‌های مسکن ۱۸ درصد بوده و اقساط آن به‌صورت پلکانی طی ۲۰ سال پرداخت می‌شود. فردی که ۴۵۰ میلیون تومان وام دریافت کند، در طول این مدت حدود ۱.۵ میلیارد تومان بازپرداخت خواهد داشت.

چالش‌های پیش‌روی متقاضیان

وی اشاره کرد که با آورده ۱۵۰ میلیون تومانی تهرانی‌ها امکان خانه‌دار شدن داشتند؛ چرا که زمین‌ها رایگان بوده و تسهیلاتی نظیر تخفیف‌های مالیاتی، کاهش هزینه مصالح و کاهش هزینه نظام مهندسی در نظر گرفته شده بود.

کم‌کاری بانک‌ها؛ عامل فشار بر مردم

به گفته حبیب‌الله طاهرخانی، معاون مسکن و ساختمان وزیر راه و شهرسازی، قراردادهای طرح ملی مسکن بر خلاف مسکن مهر متغیر بوده و هزینه نهایی وابسته به متراژ، تکنولوژی ساخت و زمان‌بندی پروژه است. وی تصریح کرد که در برخی مناطق پروژه‌ها بدون دریافت تسهیلات بانکی آغاز شده و فشار اصلی تأمین مالی بر دوش مردم است.

فشار مالی بیش از حد به متقاضیان

در سال ۱۴۰۳، متقاضیان در شهر جدید پرند مجبور شدند مبلغی بین ۷۰۰ تا ۸۰۰ میلیون تومان پرداخت کنند. این در حالی است که رقم اولیه وعده داده شده ۳۲۰ میلیون تومان بود. این افزایش بیش از ۱۱۹ تا ۱۵۰ درصدی باعث شد خانوارها تحت فشار مالی سنگین قرار گیرند.

شرایط مشابه در دیگر شهرها نیز مشاهده می‌شود؛ برای مثال، در شهریار پروژه‌های نهضت ملی مسکن با پرداخت آورده‌ای معادل یک میلیارد و ۱۰۰ میلیون تومان به پایان رسیده و در حال تحویل به مردم است؛ مبلغی که بسیار فراتر از وعده‌های اولیه بوده است.