سه مسیر، سه سرنوشت؛ روایت ایران، ترکیه و کره‌جنوبی از توسعه
اقتصاد ایرانی؛ ایران، ترکیه و کره‌جنوبی هم‌زمان وارد جاده توسعه شدند؛ اما امروز یکی غول فناوری شده، دیگری قطب گردشگری و صنعت، و سومی هنوز پشت چراغ قرمز سیاست و ایدئولوژی ایستاده است.
عبدالرضا داوری در توییتر خود به مقایسه ایران و کره جنوبی پرداخت
سه شروع مشابه، سه سرنوشت متفاوت
ایران، ترکیه و کره‌جنوبی تقریباً هم‌زمان در دهه ۶۰ میلادی مسیر توسعه صنعتی را آغاز کردند.
اما امروز، این سه کشور در سه نقطه‌ی متفاوت ایستاده‌اند.
چرا سرنوشت‌شان این‌قدر متفاوت شد؟
کره‌جنوبی: از ویرانی تا فناوری
کره‌جنوبی از دل فقر و جنگ بیرون آمد، اما با تمرکز بر آموزش، فناوری، صادرات‌محوری و سیاست خارجی باثبات، به یکی از اقتصادهای پیشرفته آسیا تبدیل شد.
سامسونگ، ال‌جی و هیوندای فقط برند نیستند؛ نماد یک استراتژی توسعه هوشمند صنعتی هستند.
ترکیه: تعامل با غرب و تنوع اقتصادی
ترکیه با وجود بحران‌های سیاسی و چندین کودتا، مسیر تعامل با غرب را حفظ کرد.
با اصلاحات اقتصادی دهه ۸۰، خصوصی‌سازی، جذب سرمایه خارجی و تمرکز بر صنعت و گردشگری، به یک بازیگر اقتصادی منطقه‌ای بدل شد.
ایران: تغییر اولویت‌ها و توقف مسیر توسعه
ایران هم‌زمان با کره‌جنوبی و ترکیه برنامه‌های توسعه‌ای داشت.
اما پس از انقلاب، اولویت‌ها تغییر کرد:
سیاست خارجی پرتنش
تقابل ایدئولوژیک
جنگ، تحریم و انزوا
سرریز هزینه‌های منطقه‌ای
نتیجه این تغییر مسیر، فرسایش فرصت‌های توسعه بود.
نقش سیاست خارجی در عقب‌ماندگی
از سال ۱۳۵۸، سیاست خارجی ایران به جای تعامل برای توسعه، به سمت تقابل برای ایدئولوژی رفت.
در نتیجه:
سرمایه نیامد
فناوری نرسید
نهادهای اقتصادی شکل نگرفتند
توسعه بارها متوقف و مختل شد
تا زمانی که سیاست خارجی در خدمت توسعه نباشد، نه سرمایه می‌آید، نه فناوری، نه امید.
کشورهایی که ثبات و تعامل را انتخاب کردند، حالا در مسیر توسعه‌اند.
و کشورهایی که پرخاش و ایدئولوژی را اولویت دادند، هنوز درگیر ماندن هستند.
