5 سال اول زندگی شیرین و پرمخاطره!

اقتصادایرانی: مرکز آمار ایران تازه‌ترین گزارش خود را درباره رویدادهای طلاق منتشر کرده که نشان می‌دهد بیشترین تعداد طلاق‌ها در زمستان سال گذشته مربوط به زوج‌هایی بوده که بین یک تا پنج سال از زندگی مشترک‌شان گذشته است؛ با ثبت ۱۳ هزار و ۹۲۷ مورد طلاق. در مقابل، کمترین میزان طلاق در بازه زمانی ۲۵ تا ۲۹ سال زندگی مشترک به ثبت رسیده است.

یادداشت را به طور کامل بخوانید:

طبق آنچه که مرکز آمار ایران اعلام کرده، میانگین طول مدت ازدواج قبل از اولین طلاق در زمستان سال گذشته به 11.8 سال رسیده که نسبت به زمستان سال 1402 حدود 2 دهم درصد افزایش پیدا کرده است. به گفته کارشناسان حوزه خانواده، کمبود فرصت ها و فضای کافی برای شناخت دقیق و کامل زوجین قبل از ورود به زندگی مشترک نقش مهمی در جدایی های زود هنگام دارد. یعنی بسیاری از مشکلات و ناهماهنگی های زناشویی ناشی از همین شناخت ناکافی و سطحی در مراحل اولیه آشنایی است.

دکتر محمد رضا ایمانی، روانشناس و رفتارشناس اجتماعی با اشاره به اینکه در آغاز آشنایی، معمولا تمرکز بر اشتراکات و علاقه مندی های طرفین قرار می گیرد، به «ایران» می گوید:«در روزهای اول آشنایی، زن و مرد به دلیل کشش و علاقه مندی شدید، واقعیت های پنهان و نقاط تاریک شخصیت یکدیگر را نادیده می گیرند یا حتی آگاهانه پنهان می کنند. این موضوع باعث می شود بخش قابل توجهی از چالش ها و تفاوت ها دیده نشود و زمینه بروز مشکلات جدی تر پس از ازدواج فراهم شود. یکی از اصلی ترین دلایل این وضعیت، نبود فضای کافی، زمان و امکان رفت وآمد و شناخت کامل در جامعه است. بسیاری از جوانان تحت تاثیر فضای عرفی و سنتی، امکان معاشرت مناسب و شناخت واقعی از یکدیگر را ندارند. در کنار این مساله، فشارهای فرهنگی و دخالت خانواده ها در امور زوجین، گاهی مانع شکل گیری ارتباط سالم و درست می شود.»

به گفته این رفتارشناس، موضوع وقتی حادتر می شود که پس از مدتی علاقه مندی شدید، زوجین با هدف ازدواج و تشکیل خانواده وارد مرحله ای می شوند که فکر می کنند مشکلات ناشی از تفاوت ها در ادامه زندگی حل خواهد شد، در حالی که این امر در بیشتر مواقع اتفاق نمی افتد. نبود فرصت کافی برای شناخت، باعث می شود تعهدات زندگی مشترک زودتر از آمادگی واقعی طرفین به آنها تحمیل و بسیاری از مسائل به جای برطرف شدن، انباشته شود.

«اختلال در ارتباط درون فردی و ارتباط بین فردی دو چالش مهم در سال های اول بعد از ازدواج است»، این را ایمانی می گوید و معتقد است که در ارتباط درون فردی، افراد شناخت کافی از خودشان، تمایلات، نگرش ها و واکنش های هیجانی ندارند. مهارت های لازم برای کنترل اضطراب، استرس، خشم و هیجان در نظام آموزشی ما جایگاهی ندارد و جوانان در بیشتر مواقع بدون این آموزش ها وارد زندگی مشترک می شوند. اما از سوی دیگر، مهارت های ارتباط بین فردی نیز در جامعه ما بسیار محدود است. بسیاری نمی دانند چگونه باید در مواجهه با حرف ها و رفتارهای طرف مقابل واکنش نشان دهند؛ آیا باید پاسخ بدهند یا سکوت کنند، چگونه صحبت کنند و چه زمانی و چه لحنی برای گفت و گو مناسب است. فقدان این مهارت ها باعث بروز تنش ها، سوءتفاهم ها و اختلال در روابط می شود.

او می گوید:«بحران های اقتصادی و تغییر نقش های اجتماعی نیز فشارهای جدیدی بر زندگی زوجین وارد کرده است. افزایش توقعات و مسئولیت های مالی مردان، ورود زنان به بازار کار و درآمدزایی و نبود تعامل درست در تقسیم مسئولیت ها، زمینه ساز کشمکش های جدیدی در خانواده ها شده است. از طرف دیگر بیکاری و نداشتن ثبات شغلی، نگرانی ها و مشکلات عاطفی را تشدید و افراد را دچار استرس های روانی می کند که به روابط عاطفی آنها آسیب می زند. همچنین نبود آموزش های لازم در حوزه احترام، تعهد، قدردانی و مسئولیت پذیری نیز به این مشکلات دامن می زند.»

یکی از موضوعات مهم و کمتر مطرح شده، سلامت روان زوجین است. ایمانی با تاکید بر اهمیت سلامت روان زوجین توضیح می دهد: «پیش از ازدواج باید ارزیابی های لازم برای اطمینان از سلامت روانی فرد انجام شود. وجود اختلالات روانی یا مشکلاتی که درمان نشده اند، می تواند خطرات جدی برای پایداری زندگی مشترک ایجاد کند. حتما قبل از ازدواج باید به این موضوع رسیدگی شود. از طرف دیگر، سلامت جنسی یکی از حوزه های حیاتی است که کمتر به آن توجه می شود. بر اساس آمارهای موجود، نزدیک به 75 تا 80 درصد زوج ها با اختلالات جنسی مواجه هستند که علت های جسمی و روانی مختلفی دارد و اغلب به دلیل کمبود آموزش و گفت و گو، در زندگی زناشویی بازگو و حل نمی شود. آموزش سلامت جنسی و ارزیابی این حوزه پیش از ازدواج می تواند نقش موثری در کاهش مشکلات و افزایش رضایت زوجین داشته باشد.»

به اعتقاد این رفتارشناس، آمار و تحقیقات نشان داده اند که میزان طلاق در سال های اول زندگی بیشتر است، چون زوجین هنوز به بلوغ هیجانی و مهارت های لازم برای سازگاری نرسیده اند. اما با افزایش سن و کسب تجربه، این نرخ کاهش می یابد و افراد بیشتر می آموزند که چگونه با مشکلات مواجه شوند و آنها را مدیریت کنند. او توصیه می کند یادگیری مهارت های زندگی، شامل مهارت های ارتباطی، کنترل هیجان، تاب آوری، پذیرش انتقاد و مدیریت تعارض باید به عنوان بخشی جدایی ناپذیر از نظام آموزش رسمی و فرهنگ عمومی قرار بگیرد. آموزش هایی که نه تنها به افزایش دانش، بلکه به تقویت هوش هیجانی و درک متقابل در خانواده ها نیز کمک می کند.

منبع: روزنامه ایران