مردم مقصر اصلی کم آبی در تهران / شایعه یا واقعیت ؟!
اقتصاد ایرانی: تهران در پنجمین سال خشکسالی، با بحران شدید کم‌آبی دست‌وپنجه نرم می‌کند؛ منابع زیرزمینی در آستانه نابودی قرار دارند و سوءمدیریت در مصرف و تأمین آب، چالش بزرگی برای پایتخت‌نشینان ایجاد کرده است. آیا مردم تنها مقصرند یا مدیریت ناکارآمد نیز دخیل است؟
بحران کم‌آبی در تهران: مدیریت یا مردم، کدام‌یک مقصر هستند؟
در شرایطی که کشور با بحران جدی کم‌آبی دست‌وپنجه نرم می‌کند، مسئولان بار دیگر از مردم خواسته‌اند تا با صرفه‌جویی هرچه بیشتر مانع وخامت اوضاع شوند. اما آیا واقعاً مردم نقش اصلی را در این بحران دارند یا عامل اصلی را باید در سوءمدیریت جستجو کرد؟
منابع آبی در خطر: برداشت بی‌رویه و مدیریت ناکارآمد
بیش از ۶۰ درصد آب شهر تهران از منابع زیرزمینی تأمین می‌شود؛ منابعی که به دلیل برداشت بی‌رویه و عدم بازگشت پساب‌های تصفیه‌شده در حال نابودی هستند. علاوه بر این، درصد پرشدگی سدهای تهران به تنها ۲۱ درصد رسیده که بخش قابل‌توجهی از آن نیز با رسوبات پر شده است، نه آب مفید.
در کشور حدود ۲۷۲ پروژه اولویت‌دار آبی شناسایی شده است که تکمیل آنها به بودجه‌ای بالغ بر ۲ هزار میلیارد تومان نیاز دارد. این در حالی است که دولت برای سال آینده تنها ۶۰ هزار میلیارد ریال (۶۰ همت) اختصاص داده، که به اذعان مسئولان حتی کفاف تکمیل طرح‌های نیمه‌تمام را نمی‌دهد.
انشعابات غیرمجاز: چالشی برای مدیریت آب
در تهران بیش از ۳۳ هزار انشعاب غیرمجاز شناسایی شده است؛ این یعنی هزاران نفر بدون هیچ نظارت و پرداخت هزینه‌ای از منابع آب شهری استفاده می‌کنند. علاوه بر این، ۵۵ حلقه چاه آب باکیفیت شرب که باید در اختیار وزارت نیرو قرار می‌گرفت، همچنان در دست شهرداری تهران است. طبق قانون، برای آبیاری فضای سبز باید از پساب استفاده شود، اما این قانون هنوز به طور کامل اجرا نشده است. این وضعیت ناشی از چیست؟ کمبود بودجه، مقاومت مدیریتی یا مسائل دیگر؟
تعرفه‌گذاری ناعادلانه: بدمصرف‌ها در کانون توجه
یکی از ایرادات اساسی در سیاست‌های آبی کشور به نظام تعرفه‌گذاری آن بازمی‌گردد. به عنوان مثال، اگر مصرف‌کننده‌ای سه برابر بیشتر از الگو آب مصرف کند، قبض ماهانه او کمتر از ۵۰۰ هزار تومان خواهد بود. این در حالی است که مصرف‌کنندگان عادی نیز با پرداخت هزینه‌های غیرمنصفانه روبه‌رو هستند. پیشنهاد می‌شود که سیاست گران‌سازی آب تنها بر بدمصرف‌ها اعمال شود تا عدالت بیشتری در این زمینه ایجاد شود.
مردم، قربانیان واقعی بحران
مسئولان بارها هشدار داده‌اند، اما اراده‌ای برای بازنگری اساسی در نظام تعرفه‌گذاری یا مدیریت منابع آب دیده نمی‌شود. مردم ناچارند برای تأمین فشار آب در منازل، از پمپ‌های خانگی استفاده کنند و بار اضافی هزینه برق را متحمل شوند یا حتی در برخی مناطق آب را با تانکر دریافت کنند. این شواهد نشان می‌دهد که مردم، به جای آنکه مقصر اصلی شناخته شوند، در واقع قربانی ناکارآمدی سیاست‌های مدیریتی هستند.
