چگونه میلتون فریدمن بازارهای جهانی را تغییر داد؟ + بیوگرافی اقتصاددان برجسته

نکات کلیدی

1- میلتون فریدمن یک اقتصاددان آمریکایی بود که حامی سرمایه‌داری بازار آزاد بود.

2- او بنیانگذار مکتب پول‌گرایی است، یک سیاست‌گذاری پولی فعال که در آن دولت ها مقدار پول در گردش را کنترل می‌کنند.

3- فریدمن در طول جنگ جهانی دوم به توسعه مالیات بر درآمد کمک کرد.

4- میلتون فریدمن به عنوان مشاور اقتصادی رئیس جمهور ریچارد نیکسون و رئیس جمهور رونالد ریگان خدمت کرد.

5- او در سال 1976 جایزه نوبل علوم اقتصادی را دریافت کرد.

فریدمن در برابر کینز

پس از پایان جنگ جهانی دوم، فریدمن به هیئت علمی دانشگاه شیکاگو پیوست و در سال 1948 استاد تمام شد.

در دانشگاه، فریدمن چالش پس از جنگ را به نظریه‌های جان مینارد کینز، اقتصاددان بریتانیایی که معتقد بود دولت‌ها باید به اقتصادهای سرمایه‌داری در دوره‌های رکود کمک کنند و از تبدیل شدن دوران رونق به تورم بالا جلوگیری کنند هدایت کرد.

میلتون فریدمن استدلال کرد که دولت از اقتصاد دور بماند و اجازه دهد بازار آزاد کار کند. در جایی که کینزین‌ها ممکن است از راه‌حل‌های کوتاه‌مدت برای تحریک مخارج مصرف‌کننده و اقتصاد با ارائه معافیت‌های مالیاتی موقت یا بررسی محرک حمایت کنند ، فریدمن این نظریه را مطرح کرد که مردم عادات خرج کردن خود را در واکنش به تغییرات واقعی در درآمد زندگی‌شان تنظیم می‌کنند، نه تغییرات موقتی در درآمد فعلی‌شان.

در سال 1957، فریدمن با کتابش، نظریه تابع مخارج مصرف که درباره مخارج مصرف‌کننده بود، مشکلات تفکر کینزی را نشان داد.

میلتون فریدمن و دیگران در مکتب شیکاگو چندین جایزه نوبل در علم اقتصاد را به خاطر کارشان در برچیدن مفاهیم کینزنی به دست آوردند که شامل جایزه فریدمن در سال 1976 برای دستاوردهایش در زمینه‌های تجزیه‌وتحلیل مصرف، تاریخ پولی و تئوری نشان دادن پیچیدگی سیاست تثبیت بود.

پول‌گرایی

فریدمن که به‌عنوان رهبر مکتب اقتصاد پولی شیکاگو شناخته می‌شود، بر اهمیت مقدار پول به عنوان ابزار سیاست‌گذاری دولت و تعیین‌کننده در چرخه‌های تجاری و تورم تاکید کرد.

نظریه پول‌گرایی او پیشنهاد کرد که تغییرات عرضه‌ی پول اثرات فوری و بلندمدت دارد. میلتون فریدمن و آنا شوارتز در کتاب «تاریخ پولی ایالات متحده»  در سال 1963 استدلال کردند که این سیاست‌گذاری پولی بود و نه شکست سرمایه‌داری بازار آزاد که منجر به رکود بزرگ شد.

فریدمن با بررسی یک قرن سیاست‌گذاری پولی در طول سقوط، رونق، رکود کوتاه و رکود بزرگ به این نتیجه رسید که فدرال رزرو عامل اصلی رکود بود زیرا عرضه‌ی پول را بین سال‌های 1929 تا 1933 بیش از یک سوم کاهش داد. این انقباض باعث سقوطی شد که به رکود بزرگ انجامید.