محمد مهاجری: گروه‌های تندرو تصورشان از وفاق این بود که دولت باید با آن‌ها وفاق کند
اقتصاد ایرانی؛ محمد مهاجری با اشاره به اهمیت وفاق در فضای سیاسی ایران، تاکید کرد ایده وفاق مسعود پزشکیان تجربه‌ای تازه است که توانسته از افزایش تنش‌ها در کشور جلوگیری کند و نیازمند تعریف جامع‌تری برای تحقق اهداف خود است.
محمد مهاجری، تحلیلگر مسایل سیاسی در پاسخ به اینکه آیا وقت آن نشده که رییس جمهوری در مورد موانع وفاق با مردم صحبت کند، گفت: آقای پزشکیان در سطوحی از حاکمیت با همین وفاق توانسته بخشی از تنش‌هایی را که می‌توانست در کشور افزایش یابد، کنترل کند. به‌ویژه ایشان در تعاملی که با سران دو قوه دیگر داشته‌اند، به نظر من توانسته‌اند فضای سیاسی کشور را که می‌توانست بسیار متشنج باشد تا حد قابل توجهی آرام نمایند. چون وفاق از ابتدا با یک تعریف جامع و مانع همراه نبود، افراد و گروه‌های سیاسی هرکدام از ظن خود آن را تفسیر کردند.
به گزارش چند ثانیه، وی افزود: گروه‌های تندرو تصورشان از وفاق این بود که دولت باید با آن‌ها وفاق کند. به همین دلیل به دنبال آن بودند که بیشترین امتیاز را از آقای رییس‌جمهور بگیرند.
مهاجری ادامه داد: در سمت اصلاح‌طلبان نیز معنای وفاق این بود که رئیس‌جمهور بیشترین امتیاز را به آن‌ها بدهد و در پست‌های دولتی از ایشان استفاده نماید. بنابراین، هر دو گروه با برداشت نادرستی که از وفاق داشتند، نتوانستند از اتفاقات پیش‌آمده چندان خشنود باشند.
این فعال سیاسی خاطر نشان کرد: وجدان عمومی جامعه همچنان دچار سرگشتگی از تعریف وفاق است. تعبیر اولیه آقای پزشکیان از وفاق که در یک جمله کوتاه «دعوا نکنیم» خلاصه می‌شد؛ عملاً به نتایج مثبت قابل توجهی نرسید. به‌عنوان مثال، چند ماه پس از معرفی کابینه به مجلس، وزیر اقتصاد توسط مجلس استیضاح شد. این نشان داد که مجلس با تعریف وفاق در ذهن آقای رییس‌جمهور همراه نیست.
مهاجری عنوان کرد: از سوی دیگر، طرح‌هایی همچون استیضاح برخی وزرا و اظهار نظرهای تند در مجلس نشان می‌دهد که دست‌کم بخشی از نمایندگان با ایده وفاق پزشکیان همسو نیستند. در مقابل، رای‌دهندگان به آقای پزشکیان نیز توقعات دیگری دارند. به باور آنان، وقتی فردی رییس دولت می‌شود باید نظر اکثریتی را که به او رای داده‌اند در نظر بگیرد و معنا ندارد از جناح اقلیت و شکست‌خوردگان انتخابات در دولت استفاده شود. البته آقای رییس‌جمهور در برخی سمت‌ها چنین کرده‌اند و از جناح رقیب نیز افرادی را وارد دولت نموده‌اند.
او گفت: بازماندگان دولت سیزدهم، افرادی در دولت چهاردهم حضور دارند که به‌طور کلی افراد موفقی نیستند. با این حال، ایده وفاق آقای پزشکیان به نظر من تجربه‌ای نو در فضای سیاسی ایران است که می‌تواند محک بخورد. اما در خصوص موانع وفاق اینکه گروه‌های فشار در کشور و نهادهای خارج از دولت، که نهادهای قدرتمندی نیز هستند و بسیاری از آن‌ها در منظر افکار عمومی شناخته‌شده نیستند؛ همواره در همه دولت‌ها حضور داشته‌اند. در برابر دولت آقای پزشکیان نیز چنین نهادهایی فعال هستند.
مهاجری در ادامه خاطر نشان کرد: این گروه‌ها از طریق لابی در سطوح مختلف قدرت، مزاحمت‌هایی برای دولت ایجاد می‌کنند. از همان ابتدا نیز چنین بوده است؛ به‌گونه‌ای که برخی مدیرانی که ایشان قصد انتصاب آنان را داشت، مورد تایید برخی نهادها قرار نگرفتند و رد صلاحیت شدند. این موارد از جمله موانع کار آقای پزشکیان بود.
مهاجری در پایان گفت: ایشان اساساً می‌خواست با ایده وفاق پیش برود، اما برخی نهادها حاضر به همراهی کامل نبودند. شورای پزشکیان نیز چنین انتظاری ندارد. با این حال، هر جا که وفاق موجب محدود شدن اختیارات دولت شود، نمی‌توان آن را یک کارکرد مثبت دانست.
