کدام محله‌های تهران بهترین انتخاب برای اجاره هستند؟
اقتصادایرانی: بازار اجاره تهران با اختلاف چشمگیر قیمت بین محله‌های شمالی، مرکزی و جنوبی مواجه شده است؛ افزایش تورم و اجاره‌های سنگین بسیاری از مستأجران را به سمت محله‌های ارزان‌تر سوق داده است.
فشار اقتصادی ناشی از تورم در بازار اجاره تهران به مراحل هشداردهنده‌ای رسیده است. مالکان در نقاط مختلف شهر با نرخ‌های پیشنهادی چشمگیر در فایل‌های اجاره، قیمت‌ها را افزایش داده‌اند و مستأجران بیش از گذشته مجبورند با توجه به بودجه خود محله مناسب را انتخاب کنند. بررسی‌ها در سطح ۲۲ منطقه تهران نشان می‌دهد که علاوه بر افزایش عمومی اجاره‌ها، تفاوت‌های قیمتی میان محله‌ها به شدت برجسته شده است. بسیاری از خانواده‌ها به منظور مدیریت هزینه‌های مسکن، ناچار به انتخاب محله‌هایی با قیمت پایین‌تر شده‌اند.
در مناطق مرکزی تهران، برای آپارتمان‌هایی با متراژ حدود ۸۶ متر مربع، نرخ اجاره‌ای معادل ماهانه ۲۰ میلیون و ۲۰۰ هزار تومان به‌همراه پیش‌پرداختی حدود ۶۰۲ میلیون تومان رایج شده است.
این اعداد نشان می‌دهند که حتی واحدهای متوسط نیز بار مالی قابل‌توجهی بر روی دوش مستأجران می‌گذارند.
در مقابل، مناطق جنوبی یا کمتر برخوردار تهران نیز با افزایش اجاره مواجه هستند. گزارش‌ها نشان می‌دهد اجاره پیشنهادی در نواحی ۱۳ و ۱۴ به حدود ۱۲.۴ میلیون تومان در ماه، به‌همراه ودیعه‌ای معادل ۵۸۵ میلیون تومان رسیده است.
این وضعیت حاکی از آن است که مستأجرانی با بودجه کمتر به این مناطق روی می‌آورند، اما همچنان هزینه‌ها برای بسیاری از آن‌ها سنگین است. این موضوع شکاف اقتصادی میان مناطق مختلف تهران را تشدید کرده و مستأجران را وادار به تصمیمات دشوار می‌کند.
حله‌های گران‌تر در برابر مناطق ارزان‌تر
اطلاعات موجود نشان می‌دهد که مناطق مرکزی و شمالی تهران با دسترسی و امکانات بهتر، اجاره‌بهای بسیار بیشتری نسبت به مناطق جنوبی یا حاشیه‌ای شهر ثبت کرده‌اند. این تفاوت‌ها منجر به فشار اقتصادی فزاینده بر خانوارهای کم‌درآمد شده است و بسیاری از ساکنان محلات برخوردار، به اجبار به مناطق ارزان‌تر نقل مکان می‌کنند.
به‌عنوان نمونه، اگر موجری در نواحی میانی یا بالایی تهران آپارتمانی با متراژ متوسط اجاره دهد، می‌تواند تقریبا دو برابر اجاره پیشنهادی برخی مناطق جنوبی را انتظار داشته باشد. این مساله باعث می‌شود مستأجران با چالش‌های مضاعف روبه‌رو شوند، یا مجبور به تغییر محله شوند و یا تمامی منابع مالی خود را برای پوشش اجاره صرف کنند.
علاوه بر این، موجران در مناطق ارزان‌تر ممکن است سهم بیشتری از بار مالی را به ودیعه منتقل کنند. این به معنای نیاز به سرمایه اویه زیاد از سوی مستأجران بوده که برای بسیاری از افراد معضلی جدی محسوب می‌شود.
تأثیرات این روند بر مستأجران و سیاست‌گذاری مسکن
افزایش تفاوت اجاره در نقاط مختلف شهر، به‌ویژه برای مستأجران با درآمد متوسط یا پایین، به‌شدت نگران‌کننده است. درصورتی‌که این افراد توان پرداخت در مناطق مطلوب را نداشته باشند، مجبور به نقل مکان به محلاتی می‌شوند که احتمال دارد کیفیت زندگی پایین‌تری داشته باشند یا هزینه‌های اضافی (مانند حمل و نقل) بر آن‌ها تحمیل شود.
همچنین، موجرانی که با کاهش تقاضا در محله‌های گران‌تر روبه‌رو می‌شوند، بیشتر به تمدید قراردادهای موجود با مستأجران فعلی روی می‌آورند. این مسئله گرچه درآمد پایدار برای مالک ایجاد می‌کند، اما ممکن است مستأجر را با شرایط دشوار مانند افزایش پول‌پیش و کاهش کیفیت واحد مورد اجاره مواجه کند.
برای سیاست‌گذاران نیز این موقعیت به یک چالش جدی تبدیل شده است: ضرورت کاهش شکاف اجاره میان محله‌ها بدون وارد کردن آسیب به جریان بازار. گرچه اقداماتی همچون تشویق به ساخت مسکن اجاره‌ای در مناطق کمتر برخوردار یا تنظیم شرایطی مناسب برای مالکین جهت حفظ مستأجران، می‌تواند چاره‌اندیشی‌های اولیه در این زمینه باشد.
| محله‌های متوسط-بالا (آپارتمان میان‌متراژ) | ~ ۲۰,۲۰۰,۰۰۰ تومان | ~ ۶۰۲,۰۰۰,۰۰۰ تومان | نشان‌دهنده فشار سنگین اجاره در محلات پردرخواست، بار مالی بالا بر مستأجران با بودجه متوسط/بالا |
| مناطق جنوبی (مثلاً مناطق ۱۳ و ۱۴) | ~ ۱۲,۴۰۰,۰۰۰ تومان | ~ ۵۸۵,۰۰۰,۰۰۰ تومان | اگرچه بودجه کمتری نیاز است، اما بار مالی ودیعه همچنان بالا است |
| میانگین کل تهران (آمار ۲۲ منطقه) | ~ ۱۶,۷۰۰,۰۰۰ تومان (میانگین اجاره پیشنهادی) | - | بازتاب کلی روند افزایش اجاره در تمامی محله‌های شهر با درجه پراکندگی زیاد |
| مناطق کم‌برخوردار (مثلاً مناطق ۱۵ تا ۱۹) | - | - | تمایل بیشتر موجران به دریافت اجاره ماهانه بالاتر به جای ودیعه کمتر |
